Müzik müellifi Murat Meriç, Moğollar’ın TED Edirne Koleji’nde düzenlediği konserin akabinde yaşananları kaleme aldı. Meriç, Emrah Karaca‘nın İstanbul Sözleşmesi’ne dair kelamlarının akabinde TED Edirne Koleji Kurucusu Nesim İba’nın hudutlu bir halde kulise geldiğini ve “O Cem Karaca’nın oğlu çok ayıp etti, iki alkış almak için okumadığı bir mukaveleyi savundu, gösterisini yaptı, okul salonunu siyaset kürsüsüne çevirdi, devletin valisi salondayken o cümleleri kuramazsınız” dediğini aktardı.
Meriç, Gazete Duvar’da kaleme aldığı yazısında, “26 Kasım’da, geçtiğimiz cumartesi günü Edirne’deydik. Edirne, memleketim sayılır. Soyadım oradan geliyor. Uygundum, gittim. Düzgün ki gitmişim zira çok acayip bir şeye şahit oldum. Anlatacaklarım, o konser sonrasında kuliste yaşananlar. Başlangıç noktası hoş: Konser, TED Edirne Koleji’nde düzenlenen kültür-sanat aktiflikleri çerçevesinde okulun konferans salonunda yapıldı. Geliri kız çocuklarının eğitimine aktarıldı. Tıpkı çerçevede, önümüzdeki haftalarda bir de Feridun Düzağaç konseri yapılacak. Öğrendiğim kadarıyla, Moğollar, öğrenciler ortasında yapılan bir ankette en çok istenen topluluklardan biri olduğu için bu konsere davet edilmiş. Bunu söyleyen, TED Edirne Koleji’nin kurucusu Nesim İba. Konser öncesinde grup üyelerine verdiği yemekte diğer şeyler de söyledi. Kolejin tarihini, onu nasıl kurduğunu anlattı ve orada verilen eğitimden kelam etti. Buraya kadar her şey hoş ancak kurduğu bir cümle, sonrasının habercisi olduğu için çok değerli: “Siz ne yapacağınızı bilirsiniz elbette, akıl vermek üzere olmasın ancak Sayın Valimiz, Tugay Kumandanımız ve eski Başbakan Yardımcımız da konserde hazır bulunacak, bunu bilin…” Bunun üzerine Cahit Berkay’ın kurduğu cümle daha da değerli: “Biz Moğollar’ız. Bir repertuvarımız var, her yerde oradaki müzikleri söylüyoruz, burada da bir şey değişmeyecek.” Hoş biten yemekteki bu kelamlar tahminen de küçük bir anı olarak kalacak, kısa müddette unutulacaktı lakin yaşananlar yüzünden bunun altını bilhassa çiziyorum.” tabirini kullandı.
Meriç şunları kaydetti:
“Emrah Karaca, babasının müziğini seslendirmeden evvel her konserde yaptığını yaptı ve bir gün evvel Taksim’de polis saldırısına uğrayan bayan yürüyüşünden dem vurarak özetle şunları söyledi: “Sadece ‘şiddete hayır’ demek için toplanan bayanlara şahsen devlet eliyle şiddet uygulanması bile İstanbul Sözleşmesi’ne ne kadar muhtaçlık duyduğumuzu gösteriyor. Bu müzik, kocası tarafından namus denilerek öldürülen bir bayanı anlatıyor. Moğollar olarak bu öyküler müziklerde kalsın istediğimiz için, buna dikkat çekmek için bu şarkıyı söylüyoruz ve diyoruz ki, İstanbul Kontratı yaşatır!” Salondan kopan büyük alkış sonrası müzik dinleyicilerle birlikte coşkuyla söylendi. Moğollar ismine Cahit Berkay’a Edirneli bir usta tarafından yapılan el imali fayton armağan edildi, teşekkürlerin akabinde konseri izleyen idari ve mülki erkana hürmetler sunuldu. Beklenen vali sahneye çıkmadı, selamı almadı, iş İba’ya kaldı. Son iki müzik yeniden daima bir arada söylendi, konser bitti. Sonrası, ağır bir kulis mesaisi: Ekseriyetle genç hayranlarla fotoğraflar çektirildi, imzalar verildi, kısa sohbetler yapıldı. Her şey şahane giderken Nesim İba’nın kulise girmesi bir anda olayları bilakis çevirdi.
Bundan sonrası, aslında daima yaşadığımız şey… Okulun kurucusu Nesim İba, kararmış bir yüz ve sonla kulise geldi, Emrah’ı sordu ve “O Cem Karaca’nın oğlu çok ayıp etti, iki alkış almak için okumadığı bir mukaveleyi savundu, gösterisini yaptı, okul salonunu siyaset kürsüsüne çevirdi,” dedi. Kuliste bir anda ortalık buz kesti; İba kelamlarına aralıksız devam ederken Cahit Berkay onun karşısına geçti ve mealen şu cümleleri kurdu: “Daha evvel de söyledim Nesim Beyefendi, biz Moğollar’ız ve kelamımızı her yerde tıpkı formda söyleriz. Emrah’ın cümleleri dediğiniz bizim cümlelerimiz ve her konserde bunları bu halde kuruyoruz zira gördüklerimizi anlatmakla, hakikat bildiğimizi söylemekle yükümlüyüz.” Taner Öngür, ona şu cümlelerle dayanak verdi: “Sizinle birebir fikirde olmak zorunda değiliz. Fikrimiz bu ve okul kürsüsü dahil her yerde söyleyebiliriz. Bu özgürlüğümüz var. Siz de söylersiniz, tartışırız fakat bir konser sonrası, siyasi bir tartışma için uygun değil. Bunu isterseniz sonra yapalım.”
Nesim İba, bu kelamlar üzerine daha evvel söylediklerini yineleyerek “okulda siyaset yapılmaz”a denk gelen bir kısım cümleler kurdu, ortada “devletin valisi salondayken o cümleleri kuramazsınız” dedi; İstanbul Sözleşmesi’nin aile yapısına ziyan verdiğinden dem vuran cümlelere girdiğinde bu tuhaf tartışmayı uzatacağı aşikâr olduğundan Cahit Berkay içerideki takım arkadaşlarına seslendi: “Toplanın arkadaşlar, gidiyoruz”. Sonrasında sinema koptu. İba, “Ne bağırıyorsun? Cahit Abi dedim, hürmet gösterdim ancak sen benim okulumda benimle bağırarak konuşamazsın!” Herkes sustu, neye uğradığımızı şaşırdığımız için ne yapacağımızı bilemez hâlde birbirimize baktık. Cahit Berkay içerideki arkadaşlarına seslendiğini anlatmaya çalışırken İba dozu daha da artırdı, bağırmasını sürdürdü. O esnada kendisini sakinleştirmek ve tartışmayı bitirmek üzere yanına yaklaşan menajer Deniz Kahya’ya dönerek “dokunma bana, benim okulumda bana dokunamazsın” demesi ortamın daha da gerilmesine sebep oldu lakin grup sakinliğini korudu. İba, tehditler savurmaya başladı ve bir sonraki konseri işaret ederek “o Feridun Düzağaç konseri de iptal, bu okulda bu türlü şeyler söyleyemezsiniz” diyerek bağıra bağıra uzaklaştı.
Sonrası süratle toplanma, olay mahallini terk etme ve şaşkın bir biçimde yaşadıklarımızı manaya çabası… Yolda Cem Öget’in yaptığı küçük bir arşiv taramasıyla Nesim İba’nın eski AKP Vilayet Lideri olduğunu öğrenmemiz, yaşananları anlamamızı kolaylaştırdı. Bu kadarla kalmadık, geçmişe dönük taramada “AKP Vilayet Lideri İba’ya ihale kıyağı” üzere başlıklara rastladık. Dahası, onun okulun başına geçmesiyle boşalan AKP Vilayet Başkanlığı misyonunu, eşi Belgin İba’nın devraldığını öğrendik. Bu kontakları kâfi gördük, mevzuyu kapattık.
Elbette kendi ortamızda kapattık. Bu yazıyı, yaşananları anlatmak ve aktarmak için birinci derece tanıklığımın gerisine sığınarak yazıyorum. Oradaydım, olayın her ânına şahit oldum. Takımdan olmadığım için orada tartışmaya katılmadım, dinlemekle yetindim fakat burada bir-iki kelam söyleme gereği duyuyorum.
Az evvel, bu yaşananların aslında tanıdık olduğunu söyledim. Karşımızda hayatın her alanında her şeye karışan bir iktidar var ve bu iktidarı kuranlar, yandaşlarıyla birlikte onların dışında kalanlara hayat alanı tanımıyor. Bu, memleketin özeti. İba’nın ısrarla altını çizdiği “benim okulumda” vurgusu, biraz da bu yüzden. Yemekte yaptığı ihtar yerini bulmadığı için, Emrah’ın cümlelerine büyük bir alkışla takviye geldiği için, müzikler daima birlikte ve coşkuyla söylendiği için kayan şaftı, başta büründüğü ‘eğitim neferi’ ya da ‘saf ve pak yönetici’ maskelerinin düşmesine sebep oldu, bir anda kendine döndü ve oradaki erkini kullanarak (ya da iktidarın ona verdiği yetkiyle) işi değişik bir yere götürdü.”