Rasim Özdenören'in daha yazacak çok şeyi vardı

Herkesin yaşlı gözlerle uğurladığı bir Rasim ağabeyi vardı mezarı başında. Kimisi derin niyet adamlığından etkilenmiş, kimisi hikayeciliğinden kimisi ise güler yüzlü beğenilen sohbetinden. Hoş insan olduğu tescillenmişti zati. Cenazesine onu tanıyan tanımayan ancak bir halde haberdar olan herkes katıldı. Akabinde ailesi ve yakın dostlarıyla taziye meclisine geçildi. Eyüp Sultan’da yer alan Lisan ve Edebiyat Derneği’ndeki taziye meclisi, İstanbul ve Ankara’dan gelen dostlarıyla doluydu. Kendisi de sohbet insanı olduğu için, hayatta olsaydı, en çok gıpta edeceği sohbetler yapıldı. Öykücülüğü, deneme müellifliği, dikkati ve rikkatinin yanı sıra, dostluğu ve arkadaşlığı da konuşulan mevzular ortasındaydı. Birçoklarının lisanında de bir pişmanlık; ahh keşke ihmal etmeyip son bir sefer görüşebilseydim… ne var ki son yılları hastalığı sebebiyle insanlardan uzak geçti. Buna karşın müellif dostlarını telefonla arar, hasretini o denli dindirirdi. İşte o sohbetlerden bize düşenler:

KARAKTERLERİ ‘GÖRÜYORUM’ DERDİ

Uzun sohbetlerine iştirak eden muharrir dostu Hüseyin Rahmi Göktaş, Rasim Özdenören’le birinci tanışmasında üç gün üç gece sohbet ettiklerini söyledi: “Kısa bir tanışma ve konuşma olacaktı ama o konuşma üç gün, geceli gündüzlü sürdü. Kuyu kitabında farklı bir sahne var. O sahneyi nasıl düşünebildiğini sorduğumda ‘Görüyorum’ demişti, ‘gözümün önünde gerçek üzere beliriyor.’ Gözünün önünde bir bakıma zaten beliren şeylerden oluşan bu görme biçiminin peşine düşerek ırmak söyleşi yapmak istedim lakin o denli bir bahse tekrar dönemedik. Sonraları Cemal Süreya’nın ‘Özdenören kardeşler o yıllar Anadolu’ya Kafka yaratıkları salıyorlardı’ kelamıyla karşılaşınca o yaratıkların nasıl bir görümden var olarak geldiğini anlamıştım. Merhum kardeşi Alaaddin beyin metinleriyle, onun vefatından çok sonra gerçek manada karşılaşmış olmaktan da hüzün duyduğunu söylemişti.”

ÇALIŞMA ODASI YOKTU

Hastalandığında “Daha yazacak çok şeyim vardı. Yalnızca onun için üzülüyorum” dediğini söyledi eşi Ayşe Özdenören. Yazıya adanmış bir ömür, son nefesine kadar çalışma telaşesinde. Tam bir teslimiyetle hazırlıklı olduğunu da ek eden Ayşe Hanım, “Zaten buradaydı fakat daima öbür tarafta yaşadı. Hiç bu dünyayla ilgisi yoktu. Bu dünya nimetlerinden ne faydalanmak istedi ne gözü gördü. Çalışma masası, kitapları, diğer hiçbir şeyi yoktu. Meskenini çok severdi, konutta çalışırdı lakin çalışma odası bile yoktu. Yatak odasına bir bilgisayar kurduk, orada çalışırdı” diyerek anısını yad etti.

Bunlar dehadan oluyor

Cevdet Karal, “Çok kıymetli sorunları özüne o kadar yaklaştırır ve sadeleştirir ki, bu fikirler güya öteden beri elimizde mevcutmuş üzere görünür. Kendisiyle bunu konuştuğumuzda ‘Bunlar dehadan oluyor’ demişti. Tıpkı dehanın görünümü hikayelerinde nebula üzere karşımıza çıkar. O hikayelerle o denemeleri yan yana koyduğunuz vakit bir büyük kişiliğin iki farklı tarafını görmüş olursunuz. Hukuk eğitiminin de tesiriyle, bir sorunu, bir davanın aslını ararcasına ele alır ve karar cümlesine varırdı. Pratikte his adamı değil, rasyonel biriydi. Eyüp Sultan Hazretleri’nin kabrini ziyaret edişimizde, elektrik akımına uğramış üzere titrediğine şahit olmuştum. Bunu kendisine söylediğim vakit baktım ki hiçbir şeyin farkında değil. Bu türlü de bir dünyası, mistik alana ani geçiş istidadı vardı” diyerek aktardı en özel anlarına yönelik şahitliğini.

Havalar ısınsın imzalara başlarız

Fatih Kitabevi’nin sahibi ve son ana kadar yanında kendisine refakat eden Fatih Yurdakul, okuyucularıyla görüşme heyecanının hiç bitmediğini anlattı: “Neredeyse yılın tamamına yayılan programlara katılma iştahı vardı. Salgından iki ay evvel hastaneye yatırdığımızda da Antep’te bir programı vardı. Bir gün kalıp programa yetişmeyi düşünüyordu. Rasim abi fuarlara geç başlamasına karşın gitmek için çok heyecan duyardı. Pandemiyle birlikte çok severek yaptığı edebiyat kültür ve yazı dünyasının insanlarını göremeyince, telefonda görüşürdü. ‘Havalar ısınsın, imzalara başlarız’ diyordu lakin tekrar durumu ağırlaştı. Bizim kitabevine gelip imza yapmak istiyordu. O kadar özledi ki okuyucularını, haftanın 1-2 günü Kızılay’da kitapevlerini gezer, birileriyle konuşurdu. Hece mecmuasına gelenlerle otururdu. 3 yıllık uzaklaşma o hasreti çoğalttı. Şayet geçen hafta ben razı olsaydım, bir imza günü yapmayı bile planlamıştı.”

Rasim Özdenören’in daha yazacak çok şeyi vardı

Bir yanıt yazın Yanıtı iptal et